جدیدن ها عادت بسیار نکوهیده ای پیدا کرده ام در مسائل رختخوابی. مسائل رختخوابی البته و صد البته منظورم بحث پیچیده ی صبح از رختخواب دل کندن است وگرنه در الباقیش که عادات هر چه نکوهیده تر پسندیده تر. کلن مغزم دارد همین جور می جورد که راه های تازه پیدا کند برای این که من را در رختخواب نگه دارد و استراحت کند بدبخت. یک مدت موبایل می گذاشتم بغلم؛ بعد از چن وخت مغزم یاد گرفت یواشکی بدون این که من را بیدار کند بزند خاموشش کند و به خرخر خود ادامه دهد. یک مدت موبایل را می گذاشتم بیرون که دستم نرسد به خاموش کردنش، مغزم اتومات درجه ی شنوایی را کاهش داد و صبح ها وانمود می کرد هیچ صدایی نمی شنود و وقت بیدار شدن نشده. بعد هوا که سرد شد عزا چنان عزایی شد که خارمادر مرده شور هم زارزار می گریستند چرا که خانه ی من اصولن جای خنک و بلایی است و من هم که سرمایی، از زیر پتو بیرون آمدن در یخمای دم صبح به نظرم هیچ2 از جنایت جنگی کم ندارد. فلذا یک مدت صبح ها به محض بوق الارم به حال خوابگردی بلند می شدم آب داغ را توی حمام باز می کردم درش را می بستم و خوابگردانه بر می گشتم تو تخت. بعد هی با خودم صحبت می کردم که عزیزم، جونم، بلن شو ببین اون تو چه داغ خوبیه الان؛ پاشو از خواب بیدار شو برو اون تو. کل پروسه ی دل کندن از خواب را راحت تر می کرد واقعن، ولی وقتی دو دفعه وسط خودخرکنی هام خوابم برد و آب دو ساعت باز ماند؛ متوجه شدم که این نیز رپتو. 

حالا آخرین راهکارم عجالتن این است که موبایل را با وحشیانه ترین صدای ممکن می گذارم در دورترین جای ممکن. یک جوری که صبح صداش که در می آید حاضرم کوه را بذارم رو دوشم برم خفه ش کنم که گوشم را از پارگی نجات بدهم. بعد این دفعه مغزم برداشته دو تا استراتژی را با هم ترکیب کرده. خیلی به تدریج لول شنوایی م را کشیده پایین که بعضی وقت ها این امر که ولش کنم تا برای خودش این قدر وق بزند تا اسنوز بشود قابل مذاکره باشد. بعد حرکت رذیلانه بعدی که می کند - می کنم- این است که بلند می شوم. می روم موبایل را خاموش می کنم. خیلی اتوپایلوت قدم می زنم می روم جلوی بخاری؛ روی فرش ولو می شوم. بعد اولش این جوری است که دارم عین این گربه ها که جای گرمی پیدا کرده اند و هی هون خود را می چرخانند تا زاویه ی صحیح را پیدا کنند با فرش لاس می زنم. هی خودم را می مالم بهش. گرمه خب خوبه دوس دارم. هی هم به خودم می گویم یک دقیقه دیگه بلند می شم می رم سر زندگیم. بعد مساله این است که یک دقیقه دیگه تازه جای صحیح خود را در فرش پیدا کرده ام و این می شود که می گویم فاچ ایت و می گیرم خرخر می خوابم. نیم ساعت بعدش مجید وار یهو از جا می پرم که وااااااای باز دیرم شد و دور تند حالا بگرد لباس پیدا کن بپوش آرایش نمی خاد همین جوری مث دسته گلی کفشام کو آی پاد فندک کیف پول سیگار ظرف غذا الخ بیسار.. آخیش فقط نیم ساعت دیر رسیدم.

امروز صبح باید می رفتم دنبال دو سه تا کار اداری و گفته بودم ظهر می روم سرکار. قرار بود شش بلند بشوم که هفت و نیم برسم دانشگاه. تا شش و نیم را به لاس زدن با موبایل و التماس و خواهش و حالا ده دیقه بیشتر گذراندم. بعد کلن وارد یک فاز جدیدی شد قضیه. دیدید آدم بعضی وقتهای خواب آلودگی اینجوری، مغزش مارمولکانه شروع می کند توهم بیدار شدگی بهش بدهد که قانعش کند که خطری نیست و بگیر بخواب؟ مثلن در خواب و بیداری حس می کنی الان بلند شدی و داری می پوشی و می خوری و جمع می کنی که بروی. من هم در خواب و بیداری داشتم کارهای امروزم را می شمردم که اول باید بروم دانشگاه فلان مدرک را بگیرم بعد بروم آموزش کل با فلان رسید نشانشان بدهم ریزنمراتم را بگیرم بعد بروم پیش استاد شکم عزیز مخش را بزنم که دروووخ های زیاد و فریبنده ای در مورد من به خارجیان بنویسد و بعد و بعد و بعد .. این وسط داشتم فکر می کردم که خب ببین تو الان مثلن خوابیدی ولی در واقع داری برنامه ریزی خیلی مفیدی می کنی واسه روزت. در نتیجه ایرادی نداره بگیر بخواب. بعد به قدر ده ثانیه بیدار شدم که بفهمم مغز بیچاره ی بدبختم این قدر خوابش می آید که حاضر است چنین حجم دری وری ای برای من ببافد که "از اونجا که داری به کارات فک می کنی، لازم نیست بری انجامشون بدی، گود ایناف؛ بخواب تورو قرآن.." بعد چنان دلم کباب شد برای خود شلمان همیشه از خواب محروم ِ دست به چنین حربه های مذبوحانه ای یازنده ام که گفتم فاچ سیستم آموزشی و مدرک و اپلای و کار و الخ؛ بذارم بچه بخوابه خب.

این جور شد که یک بار برای همیشه خرس درونم مرا شکست داد و زین پس خدا برسد به داد رییس بدبخت من که منتظرم خواهد ماند در ساعاتی که من در رختخواب دارم رویای مراحل پرونده ها را دیده و منتج می شوم که گود ایناف و لازم نیست اکچولی بلند شم برم انجامشان بدهم.

دختر: من تا حالا با 4 تا پسر رابطه ی جنسی داشتم و تو این کار رو با 8 تا دختر انجام دادی. اما الآن همه به من میگن فاحشه و به تو میگن مرد واقعی! دلیلش چیه؟؟

پسر: خیلی ساده! وقتی یه قفل با تعداد زیادی کلید باز بسه، یه قفل بد محسوب میشه. اما وقتی یه کلید قفل های زیاری رو باز کنه، اونوقت بهش میگن شاه کلید!!!!

شما بگین این چندمین باره که پسوردم یادم میره؟؟؟!!!

هی دختره! (مخاطبم خودمم که احتمالا بعدها باز پسوردم یادم رفته و دارم این پست رو میخونم تا یادم بیاد) داشتم میگفتم، هی دختره!!! یه راهنمایی، 7970...آآآآآآآآآآآآآآررررههه دیگه خلاصه!

نمی فهمن که من منظوری ندارم

نمی فهمن که من چیزی رو به زبون میارم که معنی خاصی نمیده

نمتونن موضع نگیرن

نمیتونن فقط گوش کنن ، لحظه ای که فقط گوش میکنن، انگار دارن بهشون تجاوز میشه ، دارن چیزی رو میشنون که حتمن یه چیز هست توش ، حتمن معنی داره ، حتمن پیام داره ، نشد یه حرف بزنن و روش فکر نکنن. نشد دو دقیقه بتونن حرف بزنن و فقط حرف بزنن ، حقیقت زندگی رو بهم دیگه ثابت نکنن ، راز هستی رو نخوان بشکافن ، حرف بزنن ، چیزایی رو که حس میکنن برای هم بگن ، نشد با هم صمیم بشن ، آخرین نقطه ی صمیمیتـــشون هم به این فکر میکنن که چیزی که گفتن خوب بود یا بد، بد شد، یا خوب شد، هدفشون این نیست که رابطه باشه ، هدف اینه که تنها نباشن، یا ارضا کنن، که من بیشتر! من بهتر! من خوب تر!

اگه هدف این باشه که رابطه باشه ، طرف هرچی باشه ، ربطی به رابطه نداره ، رابطه یه چیزیه بین این و اون. یه فیلم شروع میشه ، حرفهای خوب ، زور میزنن که بگن ، کارای خوب ، چیزای خوب! و اصن بین این و اون ، خوب یعنی چی؟؟؟

این و اون دو نفرن. که "خوب" بیـــنشون یعنی چیزی که واسه ی  "بیشتر شدن" رابطه مفدیه. و این به چه درد اون دو تا میخوره... "خوب"ی که واسه رابطه مفیده ولی یکیو تحریف میکنه به چه درد میخوره...

طرف دوست داره تحریف بشه

طرف دلش میخواد تحریف بشه

طرف از "خودش" میترسه.تا حالا هم خودشو تحریف شده دیده، چیزیو دیده که دلش خواسته.

و حقیقتش اینکه که میشه زور زد ، این "رابطه" رو اون وسط "بیشتر" کرد... که "خوبه!"...

چون به طرفش یکی نشسته... که از لابلای "رابطه" اون یکی رو نگاه میکنه و تصورش از طرف ، اون تصوریه که از لای رابطه معلومه... و عمرن طرفش رو نمیبینه

میدونی... اونی که تحریف نمیکنه خودشو... بهش میگه بچه س... بزرگ نشه... آدم بزرگا بلدن دروغ بگن ، فقط آدم بزرگان که بلدن رابطه هاشونو با فکر کردن و تیز بودن و زیل بودن ، به گه بکشن. بچه ها خرن ، چون نمیدونن ممکنه به کسی اعتماد کنن که طرف بزرگ باشه! بلد باشه دورغ بگه ، و آدم بزرگها اونقدر احمقن که فکر کردن این کارایی که الان دارن میکنن عاقلانس، درسته، چون "کمتر" ناراحت میشن ، اونایی که خودشونو زدن به رگ بزرگ بودن ، متوجه بچه بودن خودشون نمیشن و بیشتر بچه بازی در میارن ، و اونقدر الاغن که نمیفهمن کاری رو که اونها دارن میکنن، چیزیه که راحت حدس زده میشه و راحتتر گندش در میاد... و وقتی گندی توی رابطه ی یه آدم بزرگ در میاد چی مشه؟ آدم بزرگه میفهمه که خریت کرده ، سرخ میشه و عین یه بچه خجالت میکشه... خودش متوجه این تغییر نمیشه و از اونجایی هم که الاغه، فکر میکنه طرفش هم متوجه نمیشه ...

و توی من چه حسی پیش میاد؟ ... هیچی! عادت کردم...

یه حس ک.ی.ری که دیگه متوجهش نمیشم. متوجه عکسش میشم و شدید خوشحال میشم. وقتی حس میکنم طرف برتری مغز من رو به مغز خودش ، به برتری من به اون تعمیم نمیده ، میدونی چه بویی میده این حرفم؟ من و طرف اسلحه نگرفتیم دستمون ، که هرکدوم با دروغ بالغانه تری ساخته شه باشه و قابل حل کردن بدست اون مغز ضعیفتره نباشه... نه... دو تا بچه  دو ساله ایم... که برتری اون به من اینه که اون الان حوصله نداره! و من اگر نگران خودمم ، یاد کاری کنم که طرف حوصله داشته باشه ، حالا هوش من، هرچز من، هرچقدر باشه... همشون وسیلن که طرف بخواد، از ته ذل (نه از ته مغز) با من بازی کنه ، بازی، رابطه،... وقتی مقایسه میکنم "رابطه" رو بین بچه های یه مهد کودک و آدمهای دور و بر خودم میخوام بالا بیارم رو زندگی خودم.

این رابطهه هم شکل میگیره... و یکی... ازش فقط یه چیز مخواد... فوقش دو تا... فوقش سه تا... و تا وقتی که هر دو نفر نخوان چیز جدیدی اضافه نمیشه...

وای به حالت اگه طرف با دیدن ریختت و خوابیدن باهات و مالیده شدن اسماتون و هم راضی شه... حالا خار خودتو بگا که چی میخوای ازش

و این جمله ی آخری چقدر سنگینه...میگن چقدر فضایی فکر میکنن... ولی نمیفهمن اون آرامشی که بدست آوردن، هرجا، از این بوده که پیش یه نفر بودن، و به هیچی فکر نمیکردن و همون بودن که بودن! همونیــو گفتن که تو دلشون بوده ، حساب هیچیو نکردن وقتی کاری میکردن، از عاقبت هیچ حرفی نمیترسیدن، چون همدیگرو میشناختن،به هیچ حرفشون فکر نمیکردن و از هیچکدوم از حرفاشون منظور خاصی نداشتن ، نمیخواستن غیر متقسیم طرفشونو به طرف کاری بکشن که خودش بی خبره ازش... طرف رو نمیخواستن گول بزنن...

همونایی که تا آخر عمر میخواستم باهاشون باشم. همونایی

 که "امنیت" داشتم باهاشون...

این چندتا جمله ی آخریو که گفتم بیا دوباره بخون... خیلی مزخرف گفتم که "منو تو یه نفریم."؟؟

خود بیـــنیــم به جایی رسیده که قبل انجام هرکاری، بجای آنکه خودم را ببینم؛ نگاههای احتمالی دیگران را بر خودم میــبیــنم، عذابش نصیب خودم میشود.

از دلم دور میشـــوم.

دور میشــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوم....

خدایا

دلم را آیــینم کن

خدایا

فکرم را مشاورم کن

خدایا

احساسم را شفاف کن

خدایا

پاکم کن از افکار دروغ

خدایا

صبرم را بیشتر کن

خدایا

دوستانم را پاک بدار

خدایا

بهترین انسانها را همنشینم کن

خدایا

پاکی و یاس و اندوه را از من بگیر

خدایا

عقل و دل استوار را به من برگردان

خدایا

اجازه بده روشنگر بندگانت باشم

خدایا

این بدن و روح را از تکبر حفظ کن

خدایا

راه را برایم روشن کن

خدایا

گوشهایم را از رنجیدن، از تمسخر، از تهمت حفظ کن

خدایا

افکار پلید را از ذهنم دور کن

خدایا

صبرم را با شادی همراه کن

خــــــــــــــــــــــــــــدایا!!

تصمیم گرفتن را یادم بده.

 مامان گلم،الهی که قربونت بشم تولدتو تبریک میگم ایشالله عمر نوحی کنی! البته عمر نوح توام با عزت.

گاهی ، بعضی از ما آدما ادعا داریم که آزارمون به یه مورچه هم نمیرسه،ولی یه آدم رو مثل یه مورچه به طرز بی رحمانه ای له میکنیم.

*

ضربه میزنند

پس ضربه میزنمشان.

از بین بخشـــش و انتقام، انتـقـــــــــــــــــــام رو ترجیح میدم.
چون رضایت شخصیم مهمتره.

*

دلم از اون قهوه های تلخ میخواد.

دوست دارم، تو بالکن بشینمو خولـیو اگلــسیاس گوش بدم و نم نمک قهـــوه ام رو بخورم.

*

یادم نمیاد چطور قهوه ای شدم... اما تنها تجربه ایه که ازش پشیمون نمیشم.

*

واسه یه قهوه ای سخته که دکتر گوشش، قهوه خوردن رو واسش منع کرده باشه و دیگه نتونه اون تلخی رو بچشه...

 یواشکی بخودش ظلم میکنه و میخوره. اما دیگه این قهوه هایی که الان میخوره، طعم اون قهوه هایی که میخورد رو نمیدن.